Puur voor jezelf ‘scgrijven’

De offerteaanvragen voor manuscriptredactie die ik ontvang, lijken inhoudelijk sterk op elkaar: iemand heeft een boek geschreven en wil weten wat professionele redactie daarvan kost. Meestal geeft zo’n eerste mail al een redelijke indruk van de schrijfstijl van de afzender. Heel af en toe is die stijl op zijn minst nogal opmerkelijk te noemen.

Onlangs ontving ik een mail waarin de afzender zichzelf ‘geen scgrijver’ noemde. Nu zitten de H en de G naast elkaar op het toetsenbord en is zo’n foutje snel gemaakt. Ik heb ook wel eens haastig gemaild en achteraf beseft dat er een typefout in mijn bericht stond. Slordig, maar net als ieder ander bega ik soms ook ’taalzonden’. Dat ene foutje had ik nog wel door de vingers kunnen zien als de rest van het mailtje niet zo onbeholpen was geweest:

‘ben geen scgrijver is puur voormezelf een verhaal wat kost verbetering schrijfstijl wel behouden’

Geen hoofdletters, geen leestekens, een ontbrekende spatie tussen ‘voor’ en ‘mezelf’. En die schrijfstijl zou ik dan moeten respecteren? Iedere offerteaanvrager mag rekenen op een antwoord. Maar waar ik meestal een proefredactie aanbied, besloot ik onmiddellijk dat in dit geval niet te doen. Bovendien leerde een simpel rekensommetje dat ik voor de redactie van het 50.000 woorden tellende manuscript een astronomisch bedrag in rekening zou moeten brengen.

Even overwoog ik een heel betoog, vooral ook omdat ik me afvroeg waarom je zou investeren in professionele redactie als een verhaal puur voor jezelf is. Dacht deze man wellicht dat hij niet meer dan een euro of honderd kwijt zou zijn voor het nakijken van zijn verhaal – én het respecteren van zijn schrijfstijl? Vervolgens besefte ik dat ik mijn tijd aan het verdoen was. Schrijvers (goede en iets minder goede) ben ik graag van dienst. Maar voor ‘puur voor zichzelf scgrijvenden’ kan en wil ik niets betekenen. Ik antwoordde daarom simpelweg:

‘Tot mijn spijt moet ik je berichten dat ik je niet van dienst kan zijn’.