‘Een prachtig verhaal,’ zei mijn schrijfcoach en ik voelde hoe ik begon te gloeien van trots. Fijn dat iemand die er verstand van had vond dat ik iets moois geschreven had. ‘Maar je moet de helft schrappen,’ voegde ze er meteen aan toe. Klabam! Die opmerking deed het gloeiende vonkje onmiddellijk doven. De helft schrappen? Was ze gek geworden? Een groot deel van de woorden die ik zo zorgvuldig gekozen en de zinnen waar ik zo lang over nagedacht had zonder pardon ombrengen? Ze keek me aan, verzekerde me dat ik het kon en beloofde me een beter verhaal. ‘Kill your darlings.’ Ik deed het aarzelend en met een beetje pijn in mijn hart. Nadat ik het verhaal tot ongeveer de helft had teruggebracht, liet ik het haar opnieuw lezen. ‘Nu is het nog steeds prachtig, maar ook zo veel krachtiger dan eerst!’ zei ze goedkeurend.
Ik kan me nog goed herinneren hoe gekrenkt ik me tijdens die workshop voelde. Waar dacht deze vrouw het recht vandaan te halen de helft (de hélft!) van mijn verhaal af te keuren? Pas later ging ik begrijpen dat ze geen kritiek had op mijn schrijfkwaliteiten en dat ze me alleen maar wilde leren hoe ik strenger kon zijn voor mijn tekst – en daarmee ook voor mezelf. Haar les is veel waardevoller gebleken dan ik op dat moment kon vermoeden, want ik ben er een betere tekstschrijver door geworden.
We leven in een tijd waarin er meer geschreven wordt dan ooit. Net als andere (tekst)schrijvers wil ik dat wat ik te vertellen heb, niet alleen gelezen wordt, maar ook raakt. En dat krijg ik voor elkaar door te schrappen wat afleidt, verveelt en overbodig is. Die schraples van lang geleden breng ik nog dagelijks in praktijk. Zodra ik een tekst af heb (ja, dus ook deze) lees ik hem heel kritisch na. In de meeste gevallen denk ik dan wat mijn schrijfcoach lang geleden tegen me zei: prachtig, maar je moet de helft schrappen.
Vind jij schrappen ook zo lastig? Misschien kan ik je een zetje in de goede richting geven (contact).
Ik geloof inderdaad dat een verhaal krachtiger kan zijn als je de helft weglaat. Maar is het dan nog wel jouw verhaal; Iedereen heeft een eigen schrijfstijl. De mijne bv bevat héél lange zinnen en uitweidingen, dat weet ik en that’s me. Maar als ik daar in begin te snijden dan is het ik niet meer. Dus hoe waardevol die info ook, toch geloof ik dat je als schrijver bij je buikgevoel moet blijven. Kijk bv naar Herman Brusselmans. Wat een eigen stijl, en wat een succes. Maar het is wel fijn om iemand anders idee te horen natuurlijk. Alleen vind ik dat je dan nog steeds moet doen wat je hart je ingeeft 🙂
Het gaat hier uitdrukkelijk niet om romans, maar om artikelen, columns, verhalen en andere (korte) teksten. En uiteraard gaat het ook niet om morrelen aan de schrijfstijl of zomaar lukraak de helft weglaten. Lange zinnen kunnen prachtig zijn en er kan geen woord te veel in staan. Maar ik vraag me altijd af of een zin ook daadwerkelijk iets toevoegt. Wanneer het antwoord op die vraag ontkennend is, schrap ik hem. ?
Hey Christien.
Helemaal eens. Hoe moeilijk het soms ook is, een tekst knapt er eigenlijk ALTIJD van op. Plus dat vergroot dan weer de leesbaarheid, een belangrijk eindstadium als je dat voor ogen hebt. 🙂 Leuk je te zien vandaag!
En toch nog even gesproken. 🙂