Nee, als je woorden als vanzelf uit je pen rollen, je precies weet waarover je wilt schrijven, jij je keurig aan je deadlines houdt, je gedisciplineerd genoeg bent om (zeer) regelmatig te schrijven en nooit moeite hebt met de opbouw van je verhaal, dan heb jij geen schrijfcoach nodig.
Er zijn mensen die zonder problemen hun verhaal zonder enige vorm van hulp op papier weten te krijgen. Maar er zijn er veel die niet weten waar ze moeten beginnen, wel een vaag idee hebben maar aarzelen over de uitvoering ervan. En het er dan maar bij laten zitten. Zonde: er zijn zoveel verhalen die het verdienen verteld en doorgegeven te worden. Verhalen die anderen kunnen helpen, die lichtpuntjes kunnen zijn, bronnen van hoop, inspiratie of troost. Of verhalen die de lezer meevoeren naar een andere wereld, die vermaken, verbazen of intrigeren.
Een verhaal dat verteld moet worden
Onlangs kwam ik in contact met een vrouw die op haar dertigste al meer heeft meegemaakt dan de meeste mensen in een heel leven. Ze wilde haar verhaal vertellen, in de eerste plaats om anderen een hart onder de riem te steken. “Maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Kun jij me helpen?” vroeg ze. Ik was onder de indruk van haar verhaal, vond (en vind) dat het verteld moet worden en werd haar schrijfcoach.
Waar moet ik beginnen?
Samen hebben we een plan opgesteld. We spraken af dat zij ruimte in haar overvolle agenda zou maken om te schrijven en dat ze mij zo snel mogelijk alvast wat zou laten lezen, zodat ik tijdig en waar nodig kon bijsturen. Vervolgens bleef het een poosje stil. Ik vroeg haar wat er aan de hand was. Zij antwoordde dat het zo lastig was om te beginnen. “Je hoeft ook niet bij het begin te beginnen,” schreef ik. Het is jouw levensverhaal en uiteindelijk is een chronologische volgorde de meest logische. Maar dat betekent niet dat je ook in die volgorde moet schrijven. Neem gewoon een gebeurtenis waar je met plezier aan terugdenkt en schrijf daarover.
Staccato en emotieloos
Niet lang daarna stuurde ze me een paar korte hoofdstukken. Wat ze had geschreven was echt niet onaardig, maar ze bleef aan de oppervlakte en somde indrukwekkende gebeurtenissen op. Over wat die bij haar teweeggebracht hadden zweeg ze. Ik schreef haar dat ik het geheel nogal staccato en emotieloos vond. “Je moet de diepte in,” adviseerde ik haar, “en ik weet dat dat eng is.” Het bleef een poosje stil en ik was even bang dat ze het bijltje erbij neergegooid had. Plotseling had ik weer een lange mail van haar. Ze schreef:
Ik ben de diepte ingegaan. Dat was moeilijk. En confronterend. Maar door dat te doen, is het schrijven in een stroomversnelling geraakt. Ik stuur je binnenkort de eerste hoofdstukken en ik ben benieuwd naar wat je ervan vindt.
Hoofdstukken
Wat ik ervan vond, van die eerste hoofdstukken? Ik kreeg er kippenvel van. Doordat ze haar gevoel durfde te volgen én op te schrijven was wat eerst staccato was vloeiend geworden. Bovendien had ze de perfecte balans gevonden tussen emotieloos en vol gevoel schrijven (zonder dat er sprake was van zelfbeklag of overdreven sentiment). We zijn een aantal maanden verder en haar verhaal begint vorm te krijgen op een manier die ze zelf niet voor mogelijk had gehouden. Ik ben trots op haar – en op het feit dat ik haar mag coachen.
schrijfcoaching
Heb jij ook een verhaal in je hoofd dat verteld moet worden, maar weet je niet waar te beginnen of hoe je verder moet? Kijk dan eens op de pagina schrijfcoaching. Wie weet, kan ik jou ook helpen.