Bah, dat boek heeft mijn leesplezier vergald!
Je zou kunnen zeggen dat ze een boekenwurm is, maar dat is wat te zacht uitgedrukt. Mijn moeder verslíndt boeken. Ik zei onlangs gekscherend: ‘Dat de bieb nog boeken heeft die je níét gelezen hebt!’ Niet veel later ontdekte ik dat de lokale bibliotheek inmiddels speciaal voor haar boeken uit een vestiging verderop haalt. De plaatselijke bieb heeft ze dus blijkbaar ‘uit’.
Vandaag gingen mijn dochter en ik bij haar koffiedrinken. We waren nog maar nauwelijks gaan zitten, of ze overhandigde mij een boek. Dat ritueel ging gepaard met een afkeurende zucht, gevolgd door de woorden dat het leesplezier haar was vergaan door dit gedrocht. ‘Kijk zelf maar eens,’ ging ze verder, ‘het staat echt vol fouten. Kromme zinnen, ontbrekende woorden.’
Ik sloeg het boek open op een willekeurige pagina. De lay-out zag er allesbehalve verzorgd uit, maar wat ik nog vele malen erger vond, was dat het alleen al op die ene bladzijde wemelde van de fouten. Ik viel van de ene verbazing in de andere en kon me niet voorstellen dat hier een redacteur aan te pas gekomen was. Snel bladerde ik naar het colofon, maar daar vond ik alleen de namen van de uitgever en de schrijver.
Die laatste blijkt al vele tientallen boeken geschreven te hebben. Toch heeft hem dat geen bekendheid of mooie recensies opgeleverd, wat mij niet verbaast, gezien mijn moeders reactie. Zij zal niet de enige zijn die dergelijk broddelwerk niet weet te waarderen.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is: heb respect voor je lezers en laat alsjeblieft je manuscript redigeren. Je doet er niet alleen mijn moeder en alle andere ‘boekverslinders’ een groot plezier mee, maar ook jezelf. Beter één steengoed boek op je naam hebben, dan tientallen prullen.
Ja, zo’n privé uitgave. Doet mijn oude redacteuren- en uitgevershart ook altijd pijn. Dat de bieb zulke werkjes koop vind ik onverteerbaar.
Het ergste is nog: het was niet in eigen beheer uitgegeven, maar door een uitgever die voor zover ik het kon nagaan niet meer in bedrijf is.