De (veelal debuterende) auteurs weten de weg naar mijn mailbox te vinden. Nu ik mijn werkzaamheden voor TekstFontein combineer met een baan in loondienst, kan ik lang niet elke redactie-aanvraag honoreren. Toch word ik soms zo gegrepen door de eerste bladzijden van een manuscript, dat ik niet kán weigeren. Zo ging het een maand geleden ook met een boek-in-wording van een Vlaamse schrijfster.
Ze had geschreven zoals een schilder zijn verf op het doek brengt: elk woord was zorgvuldig gekozen wat betreft kleur en intensiteit. Dat resulteerde in een verhaal vol kleuren en fantastische details. Ik verslond het manuscript, vergat soms bijna dat ik aan het werk was. Toch was er iets dat het redigeren van het zo goed als foutloze manuscript soms wat lastig maakte: het Vlaamse taalgebruik.
Een goede redacteur respecteert de schrijfstijl van een auteur. En dat is precies waarnaar ik altijd streef. Natuurlijk: fouten herstel ik en soms suggereer ik ook bepaalde zinnen opnieuw te formuleren – waarbij ik dan af en toe een voorzetje geef. Maar aan herschrijven doe ik niet: het moet wel het boek van de schrijver zelf blijven.
Omdat deze Vlaamse schrijfster zich ook op de Nederlandse markt wil gaan richten, besloot ik alleen de voor mij onbegrijpelijke termen te vervangen door een synoniem.
Ze vloog doorheen de blauwe lucht.
Hoewel de gemiddelde Nederlander zou schrijven: ‘Ze vloog door de blauwe lucht,’ snapt iedereen bovenstaande zin. Op de meeste plaatsen heb ik het woord ‘doorheen’ dus ongemoeid gelaten. Anders was het met woorden waarvan ik de betekenis niet kende of niet uit de context kon herleiden. Zo veranderde ik het woord woonst in ‘woning’ en maakte ik van gensters ‘vonken’.
Uiteindelijk retourneerde ik een manuscript dat onmiskenbaar door een Vlaamse geschreven is, maar dat ook zeer geschikt is voor de Nederlandse markt. Nu kan ik alleen maar (samen met haar) duimen dat er een uitgever is die net zo van ‘Raaf’ weet te genieten als ik en besluit het uit te gaan geven.