Het is niet gewoon druk op kantoor, maar enorm en vooral tijdens de laatste dagen van het jaar ben ik bijna continu bezig dossiers op orde te krijgen, akten te maken en cliënten te woord te staan. Zelfs tijdens mijn ‘TekstFontein-dagen’ ben ik op kantoor of thuis bezig met dossiers. Van schrijven en redigeren komt niets terecht, maar ik weet dat het in januari weer aanmerkelijk rustiger zal zijn en dat ik dan weer meer tijd zal hebben voor TekstFontein. En ondertussen valt er genoeg te lachen. Om een merkwaardig taalverschijnsel, bijvoorbeeld.
Als geboren en getogen Gelderse met een lange Rotterdamse historie schreef ik al eens een column over regionale taalverschillen. Sinds ik een aantal dagen in de week op een Brabants kantoor werk, vallen me daar ook vaak woorden op die ik in een totaal andere context gebruik. Wanneer een collega zegt: ‘Ik ga naar huis, want ik ben afgewerkt,’ kijk ik haar verbaasd aan. ‘Je bent klaar met je werk?’ vraag ik voor de zekerheid en zij knikt. ‘Ja, ik ben afgewerkt!’ beweert ze nog een keer. Ik heb haar dus niet verkeerd verstaan.
In de weken erna hoor ik haar dat zinnetje met enige regelmaat herhalen aan het eind van een werkdag. Ik moet er steeds weer om grinniken, en denk dat het een eigenaardigheidje in haar taalgebruik is. Maar dan moet ik een afspraak maken met een cliënt. Ik heb zijn handtekening nodig en ben van plan om die na werktijd bij hem te gaan halen. Telefonisch overleggen we over het tijdstip waarop ik me bij hem zal melden. ‘Wanneer ben je afgewerkt?’ vraagt hij en ik moet erg mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Met enigszins verstikte stem antwoord ik dat ik rond half zes bij hem kan zijn.
In mijn beleving kun je iets afwerken: een dossier, bijvoorbeeld of een artikel – of iemand, getuige het woord ‘afwerkplek’. Maar in Brabant kun je blijkbaar ook afgewerkt zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zal gaan zeggen wanneer ik klaar ben met mijn werk. Het klinkt raar, heel raar. Bovendien wachten er weer genoeg schrijf- en redactieopdrachten, zodra het op kantoor weer wat rustiger is. Al zou ik het willen zeggen, ik raak – gelukkig – nooit af… eh uitgewerkt!
Ik houd ervan, van de verschillende talen (ok, dialecten) die we in kns kleine landje spreken. En het woord dat voor de een heel gewoon is, is voor de ander buitengewoon bijzonder.