Het jaar 2016 heb ik succesvol afgesloten, en over belangstelling voor mijn dienstverlening heb ik ook in de eerste weken van het nieuwe jaar niets te klagen gehad. De gevolgen daarvan zijn dat ik mijn handen vol heb aan schrijf- en redactieopdrachten. En dat terwijl ik tegenwoordig ook nog een drukke baan heb.
Al die belangstelling voor TekstFontein is goed voor mijn ego en mijn portemonnee, maar heeft ook een keerzijde. Het komt de laatste tijd weinig van plezierschrijven. Zo heb ik mijn blog nogal verwaarloosd en ook met mijn roman – die nog steeds in mijn hoofd en gedeeltelijk in mijn pc zit – wil het maar niet vlotten. En ik vind dat ik hoognodig weer wat MOET schrijven.
Eind vorig jaar besloot ik de derde week van januari (deze week dus) vrij te nemen. Niet naar kantoor … wat zou ik een tijd overhouden om mijn blog te vullen met allerlei moois en verder te schrijven aan mijn boek. Ik nam me voor flink wat schrijfmeters te gaan maken.
Maar zoals het meestal met goede voornemens gaat, is er weinig van dit voornemen terechtgekomen. Want er ‘moest’ nog van alles. Btw-aangifte doen, bijvoorbeeld, een opzet voor een pr-plan voor Popkoor Akkoord maken, mailtjes die al veel te lang wachtten beantwoorden, huiswerk van een cursist nakijken, een redactie-opdracht afmaken, mijn boekhouding op orde brengen, achterstallige huishoudelijke klusjes doen en vooral ook genieten van quality time met mijn dochter.
Vandaag had ik tijd om lekker te schrijven, maar ik kon me er niet toe zetten. In plaats daarvan haalde ik een oude Unicef-kalender tevoorschijn, sneed zorgvuldig de prachtige foto’s op maat en maakte er vervolgens doosjes van. Terwijl ik zat te vouwen, voelde ik me een beetje schuldig. Ik had de tijd ook kunnen gebruiken om te schrijven. Plotseling vroeg ik me af waarom ik vind dat ik MOET schrijven. Alleen als er ruimte en zin is, heb ik er plezier in. Het eerste was er eerder deze week niet, vandaag ontbrak het laatste. Met een zucht zette ik de deksel op het laatste doosje. Fijn om een poosje bezig te zijn geweest met niets meer dan zo netjes mogelijk vouwen en constateren dat deksels en doosjes perfect passen.
Het plezierschrijven komt wel weer, besef ik nu. Als ik genoeg tijd en zin heb. En ondanks dat er van mijn voornemen weinig tot niets terechtgekomen is, heb ik een heerlijke week gehad. Volgende week kan ik weer helemaal opgeladen aan het werk.
Mooi toch? Doen wat op je pad komt en er van genieten!
Absoluut, Margo.
Die voornemens ja. Daarom had ik mij voorgenomen om mij niets voor te nemen en dat lijkt uit te komen.
Maar ja: jij hebt geen tijd om voor je plezier te schrijven maar je schrijft wel een plezierig A4’tje vol nu. 😉
Ga zo door Christien, het komt goed.
?