auteur, tekstschrijver en redacteur – Velp/Arnhem
Het jaar 2016 heb ik succesvol afgesloten, en over belangstelling voor mijn dienstverlening heb ik ook in de eerste weken van het nieuwe jaar niets te klagen gehad. De gevolgen daarvan zijn dat ik mijn handen vol heb aan schrijf- en redactieopdrachten. En dat terwijl ik tegenwoordig ook nog een drukke baan heb.
Zoals je ondertussen misschien weet, ben ik dol op geschreven taalblunders. Maar ook de gesproken versies ervan kunnen me enorm vermaken. Jaren geleden schreef ik daar een stukje over. Ik heb het stof eraf geblazen en publiceer het vandaag opnieuw. Omdat ik het te leuk vind om het in een stoffig TekstFonteinhoekje te laten liggen.
Bij het afscheid van mijn vorige werkgever ontving ik boekenbonnen (die tegenwoordig Boekenbon cadeaukaarten blijken te heten). En ik besloot mezelf in elk geval één boek cadeau te doen dat al heel lang op mijn verlanglijstje stond: De Schrijfwijzer van Jan Renkema.
Ze straalt wanneer ze zegt: ‘Ik had nooit gedacht dat ik hier zo intens van zou kunnen genieten!’ Ik sla een arm om haar heen en glimlach verheugd. Wat ben ik blij dat ze eindelijk ook ontdekt heeft hoeveel plezier je kunt beleven aan schrijven.
Het is niet gewoon druk op kantoor, maar enorm en vooral tijdens de laatste dagen van het jaar ben ik bijna continu bezig dossiers op orde te krijgen, akten te maken en cliënten te woord te staan. Zelfs tijdens mijn ‘TekstFontein-dagen’ ben ik op kantoor of thuis bezig met dossiers. Van schrijven en redigeren komt niets terecht, maar ik weet dat het in januari weer aanmerkelijk rustiger zal zijn en dat ik dan weer meer tijd zal hebben voor TekstFontein. En ondertussen valt er genoeg te lachen. Om een merkwaardig taalverschijnsel, bijvoorbeeld.
Margo begon heel enthousiast aan de cursus columns schrijven maar liet me al snel weten dat ze een groot probleem had. Lees zelf maar wat ze me – uiteraard in columnvorm – te vertellen had. En wees gewaarschuwd, voor het geval jij ook aan de cursus wilt beginnen.
‘Een prachtig verhaal,’ zei mijn schrijfcoach en ik voelde hoe ik begon te gloeien van trots. Fijn dat iemand die er verstand van had vond dat ik iets moois geschreven had. ‘Maar je moet de helft schrappen,’ voegde ze er meteen aan toe. Klabam! Die opmerking deed het gloeiende vonkje onmiddellijk doven. De helft schrappen? Was ze gek geworden? Een groot deel van de woorden die ik zo zorgvuldig gekozen en de zinnen waar ik zo lang over nagedacht had zonder pardon ombrengen? Ze keek me aan, verzekerde me dat ik het kon en beloofde me een beter verhaal. ‘Kill your darlings.’ Ik deed het aarzelend en met een beetje pijn in mijn hart. Nadat ik het verhaal tot ongeveer de helft had teruggebracht, liet ik het haar opnieuw lezen. ‘Nu is het nog steeds prachtig, maar ook zo veel krachtiger dan eerst!’ zei ze goedkeurend. Lees verder “Prachtig, maar je moet de helft schrappen”
